Barley breeding at Institute of field and vegetable crops

Abstract

The barley breeding program of Institute of Field and Vegetable Crops was started in the early 1960 s. In the period of extensive agricultural production, before 1970, the breeding program was based on mass and individual selection from native populations and domesticated cultivars. During that period, average barley yields ranged between 1 and 1.5 t/ha. In the early 1970 s, barley cultivars from Western Europe were introduced into the commercial production. In favorable years, the introduced genotypes achieved satisfactory yield and quality, reaching those of wheat. The introduced cultivars were the basis for the domestic breeding program and first combination crossings. The breeding objectives of the Institute sbarley program remain unchanged: development of high-yielding, high-quality and adaptable cultivars of feed and malting barley tolerant to unfavorable biotic and abiotic factors. The program produced first NS barley cultivars which were released in commercial production in the early 1980 s. Inclusive with 2005, the program turned out 72 barley cultivars, 37 winter and 35 spring types. Among the winter feed barley cultivars, most popular are the six-rowed Novosadski 27, Novosadski 150, Novosadski 313 and Nonius and the two-rowed Novosadski 529. Among the winter malting barley cultivars, most popular are Novosadski 183, Novosadski 293, Novosadski 331, Novosadski 519 and Novosadski 525. The yield potential of the winter barleys ranges from 8 to 10 t/ha. Spring barleys are grown exclusively for malting. Among those, most popular in the commercial production are Novosadski 294, Pek and Viktor.

Program oplemenjivanja ječma u Institutu za ratarstvo i povrtarstvo zasnovan je početkom šezdesetih godina prošlog veka. U periodu ekstenzivne poljoprivrede, do početka sedamdesetih, oplemenjivanje se zasnivalo na masovnoj i individualnoj selekciji iz autohtonih populacija i odomaćenih sorti. Prosečni prinosi u tom periodu iznosili su od 1 do 1,5 t/ha. Početkom sedamdesetih introdukovane su sorte ječma iz zapadne Evrope i predstavljale su osnovu proizvođačkog sortimenta ječma. U godinama koje su bile povoljne za introdukovane genotipove prinosi i kvalitet ječma bili su zadovoljavajući čak na nivou pšenice. Introdukovane sorte su predstavljale osnovu za formiranje vlastitog programa oplemenjivanja i izvođenje prvih kombinacijskih ukrštanja. Cilj oplemenjivanja ječma u novosadskom institutu bio je, što je i sada, stvaranje visokoprinosnih, kvalitetnih i adaptabilnih sorti stočnog i pivskog ječma, koje su tolerantne na nepovoljne biotičke i abiotičke činioce. Iz tog programe priznate su prve NS sorte početkom osamdesetih godina. Do 2005. ukupno su priznate 72 NS sorte ječma; 37 ozimih i 35 jarih. Od sorti ozimog stočnog ječma najpoznatiji su šestoredi Novosadski 27, Novosadski 150 Novosadski 313 i Nonius, a od dvoredih Novosadski 529. Iz grupe ozimog pivskog ječma najpoznatiji su sorte Novosadski 183, Novosadski 293 Novosadski 331, Novosadski 519 i Novosadski 525. Potencijal za prinos sorti ozimog ječma iznosi od 8 do 10 t/ha. Jari ječam se gaji isključivo kao pivski, a u proizvodnji su bile, ili su još uvek najzastupljenije, sorte Novosadski 294, Pek i Viktor.