Towards intra-population improvement of alfalfa yield and persistence

Abstract

Alfalfa (Medicago sativa L.) is the most important forage crop in the world, regarding growing area and economic value, because of its high yield level, good persistence, high protein content and energy value. In alfalfa, concept of intra-population breeding means direct selection for yield, through recurrent phenotypic selection using some form of progeny testing. Significant differences between genotypes were found for green forage and dry matter yields. The observed variation for both yield traits was much higher at population level than for the selected plants that will form new improved population. In the next steps of breeding process selected plants will be intercrossed in isolation to develop a new, improved population. Alfalfa breeding programs should focus on yield per se, with the use of old and new knowledge on the genetic control of yield and with adaptation of existing or developing new breeding procedure.

Lucerka (Medicago sativa L.) je najvažnija krmna biljka u svetu, kako sa stanovišta površina koje zauzima tako i njene ekonomske vrednosti predstavljene kroz visok prinos, trajnost (dužinu života), odličan kvalitet i energetsku vrednost. Koncept intrapopulacionog oplemenjivanja kod lucerke podrazumeva direktnu selekciju na prinos primenom rekurentne fenotipske selekcije uz korišćenje testova potomstava. Značajne razlike između genotipova su zabeležene za prinos zelene krme i suve materije. Variranje osobina prinosa je bilo značajno veće na nivou cele populacije nego kod odabranih biljaka. Budući koraci u oplemenjivanju lucerke su sledeći: odabrane biljke će se umnožavati u izolaciji sa ciljem stvaranja nove, popravljene populacije. Novostvorena populacija će se testirati sa nekim od progenih testova i porediti sa početnom populacijom (sorta Nijagara) i komercijalnim sortama lucerke. Nova populacija biće testirana DNK markerima u cilju provere homogenosti, tj. u cilju provere genetičke ujednačenosti. Programi oplemenjivanja lucerke trebalo bi da se fokusiraju na prinos per se, uz korišćenje starih i novih znanja vezanih za genetičku kontrolu agronomski važnih osobina, uz adaptaciju postojećih i razvoju novih oplemenjivačkih procedura.